ذاتي يا نِجِي لائبريري جي اهميت : محمد يوسف جويو

لائبريري يا ڪتبخانا عام طور چئن قسمن جا هوندا آهن، جن ۾ عوامي ڪتبخانو، تعليمي اداري جو ڪتب خانو، خاص يا مخصوص موضوع تي ڪتبخانو ۽ ملڪ جو قومي ڪتبخانو، ان کان علاوهٰ ڪي ٻيا به ڪتبخانا آهن، جيڪي سماج جي سڌاري ۽ ترقيءَ ۾ اهم ڪردار ادا ڪن ٿا.

ڪتاب پڙهڻ ۽ خريد ڪرڻ جي عادت پيدا ڪرڻ جي ضرورت

مطالعو هڪ عادت هوندي آهي ۽ هي عادت به ٻين عادتن جيان پاڻ ۾ باقائده وجهڻي پوندي آهي. اسان جيسيتائين ڪتاب کي پنهنجي روزمره جي مصروفيتن جو حصو نه ٿا بنايون ، تيسيتائين ڪتاب اسان جي عادت بڻجي نه سگهندا. يورپ جا ماڻهو ٻارڙن کي اسڪول ۾ داخل ڪرڻ کان پهرين ڪتاب پڙهڻ جي عادت وجهندا آهن.

ڪتب خانن جي باري ۾ ماڻهن ۾ شعور پيدا ڪرڻ: لياقت علي راهو

 ڪتبخانا (لائبريريون) اهڙيون مقدس جايون هوندا آهن جن ۾ وڏي پيماني تي قيمتي انفارميشن (چاهي اها ڪهڙي به فارميٽ ۾ هجي) ترتيب سان محفوظ هوندي آهي ته جيئن اها انهن ماڻهن تائين آساني سان پهچي سگهي، جن کي ان جي ضرورت آهي. ڪتبخانن ۾ ماڻهن کي معلومات تمام جلدي ۽ آساني سان مهيا ٿيندي آهي.

مطالعي جي عادت جو زوال ”هڪ مشاهدو“

ڊاڪٽر شاهد صديقي

ترجمو: عبدالخالق ميڻو

ماضي قريب ۾، يونيورسٽي جي داخلا ۽ مختلف مضمونن لاءِ استادن جي چونڊ دوران، اميدوارن کان انٽرويو ڪندي منهنجي مشاهدي اهو نتيجو اخذ ڪيو ته مطالعي / پڙهائي واري عادت (Reading Habit) اسان جي سماج ۾ ختم ٿيڻ واري آهن.

يونيورسٽيءَ ۾ داخلا لاءِ؛ انٽرويو دوران شاگردن (جيڪي، اي ليول يا انٽرميڊيئيٽ سندن سان (Certificates/Degrees) ليس ٿيل هئا)، تن صاف صاف ٻڌايو ته انهن کي نصاب کان هٽي ڪري يعني غير نصابي ڪتابن پڙهڻ جو ڪو به وقت نه مليو.

سنڌي ٻولي جو مستقبل ۽ انهيءَ جا خاموش ڪارڪن (منوج ڪمار)

  اهي هڪ نئين سنڌ جا نوجوان آهن. اهي نئين ريتن ۽ روايتن جا امين آهن ۽ هنن جو سندن پراڻين روايتن سا ڪوبه واسطو ڪونهي. انهن کي نه ته شهرت جي بک آهي ۽ نه ئي ڪنهن مڃتا جي خواهش. اهي نه ته ڪنهن ايوارڊ جا متلاشي آهن ۽ نه ئي کين ڪنهن معاوضي جي تمنا. نه کين اسٽيجن تي، ڪرسين تي ويهڻ جي آرزو آهي ۽ نه وري کين وڏيون وڏيون تقريرون ڪرڻ جي ضرورت آهي. انهن جي نه ڪا تنظيم آهي، نه ڪو وٽن اليڪشنون ٿين ۽ نه وري اهي عهدن تي هڪ ٻئي سان وڙهن. نه کين اها لالچ آهي ته کين ڪنهن اداري جو سربراهه بنايو ويندو ۽ نه ئي کين انهيءَ جو شوق ته کين ڪو ٽوئر تي ٻين ملڪن ڏانهن موڪليو وڃي.

سنڌي ڪمپيوٽنگ جو تاريخي پسمنظر (شبير ڪنڀار)

سنڌي ڪمپيوٽنگ جو آغاز محترم عبدالماجد ڀرڳڙي صاحب 1987ع ۾ ايپل جي مئڪنٽاش ڪمپيوٽر تي استعمال ٿيندڙ عربي ۽ فارسي ورڊ پروسيسنگ جي پروگرام ”الڪاتب“ ۾ تبديليون آڻي ڪيو. جنهن جي نتيجي ۾ سندس ليزر پرنٽر تي سنڌيءَ جو پهريون صفحو پرنٽ ٿي نڪتو جيڪو سنڌي ٻوليءَ جي ڪمپيوٽنگ جو پهريون قدم هو. اهڙي خوشيءَ جي خبر روزانه هلال پاڪستان سڄيءَ سنڌ کي ڏني. ان ڪاميابي بعد ساڳي اخبار ۾ پهريون سنڌي ڪمپيوٽر ذريعي ڪمپوز ٿيل ڪالم انعام شيخ جو ”ڪَکُ پن“ ڇپيو. ايئن سنڌي اشاعتي صنعت ۾ ڪمپيوٽر تي سنڌي ڪمپوزنگ جي ابتدا ٿي ۽ ڪمپازيٽرن  جي جاءِ ڪمپيوٽرن  ورتي.

برهمڻ آباد شهداد پور

شهداد پور ضلعي سانگهڙ جي اڀرندي، اٺن ميلن جي مفاصلي تي، 25 ڊگريون 3 انچ اترين ويڪرائي ڦاڪ ۽ 68 ڊگريون 49 انچ ڊگهائي ڦاڪ جي قطر تي، وسيع ڀرن جا ڀرون پسجن ٿا، جن کي ڳوٺاڻا ”ڀانبرا“ ۽ ”دلور“ سڏين ٿا، ۽ تاريخ جي ڪتابن ۾ ۽ تاريخ جي ڪتابن ۾ ”بهمنه“ يا ”برهمڻ آباد“ مشهور آهي. مرحوم مرزا قليچ بيگ هن کي ”ڀانبرا“ مان ”ٻانڀاھ“ ڄاڻايو آهي، يعني ”ٻانڀڻ جو شهر“ يا برهمڻ آباد. چيو وڃي ٿو ته هي شهر بهمن بن اسفنديار جو ٻڌايل هو، ۽ عيسوي سن کان اٽڪل پنج سؤ ورهيه اڳي پراڻي سنڌو ندي، هاڪڙي جي ڪنڌيءَ تي آباد ٿيو.